“Pronounced Lenard Skinner”, όπως έχουν αναφέρει και οι ίδιοι. Λίγα συγκροτήματα μπορούν να καυχιούνται ότι έχουν επηρεάσει εμφανώς τον σύγχρονο τους ήχο και ένα από αυτά αναμφισβήτητα είναι οι Lynyrd Skynyrd.
Οι Ronnie Van Zant, Allen Collins και Gary Rossington αποφάσισαν το καλοκαίρι του 1964 να σχηματίσουν ένα μουσικό σύνολο. Οι νέοι από το Jacksonville της Florida διάλεξαν σαν όνομα το The Noble Five, κατόπιν άλλαξαν σε My Backyard και το 1968 κέρδισαν τις εντυπώσεις σε ένα τοπικό Battle of the Bands.
To 1970 θέλησαν πάλι να αλλάξουν όνομα και μετά από συμβούλια κατέληξαν στο Leonard Skinner, ως φόρο τιμής στον αυστηρό γυμναστή τους που δεν επέτρεπε τα αγόρια να έχουν μακριά μαλλιά. Μάλιστα, ο Gary Rossington είχε παρατήσει το σχολείο εξαιτίας αυτού του γεγονότος! Ο δάσκαλος γυμναστικής τους κρατούσε φιλική επαφή με τους πρώην μαθητές τους, παρά το γεγονός ότι αυτοί χρησιμοποιούσαν το όνομα του, και δέχτηκε να παρουσιάσει το συγκρότημα σε μια συναυλία στο Jacksonville.
Πριν κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ, υιοθέτησαν τη γνωστή σε όλους μας ορθογραφία του ονόματος, και εκεί ξεκίνησε ο θρύλος των Lynyrd Skynyrd… Οι τρεις φίλοι μαζί με τους Larry Junstrom και Bob Burns ξεκίνησαν ένα όμορφο ταξίδι που έμελλε να ταράξει τα νερά της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Όμως, παρόλο που το συγκρότημα είχε μπει στο κανάλι προς την επιτυχία, πολλές αλλαγές της σύνθεσης έλαβαν χώρα. Ο Junstrom έφυγε και το μπάσο ανέλαβε ο Greg T. Walker και με την έλευση του Ricky Medlocke, οι Lynyrd για μια περίοδο είχαν δύο τυμπανιστές, εμπνευσμένοι από τους Alman Brothers. Αμ, δε όμως, που θα σταθεροποιούταν η σύνθεση! Οι Walker και Medlocke αποφάσισαν να γίνουν μέλη των Blackfoot, έτσι ήρθε η σειρά του Leon Wilkeson να αναλάβει το ρόλο του μπασίστα και η μπάντα βρήκε και πληκτρά στο πρόσωπο του roadie Billy Powell.
Με αυτή τη σύνθεση και σε ένα live τους στην Αtlanta, προσεγγίστηκαν από τον Al Kooper, παραγωγό των Blood Sweat and Tears, που τους υπόγραψε στην εταιρία του Sounds of the South, θυγατρική της θρυλικής MCA Recordings. Έτσι, ήρθε η στιγμή που ηχογραφήθηκε το ντεμπούτο άλμπουμ τους!
Αλλά και εκεί τα παρατράγουδα δεν έλειψαν. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ο Leon Wilkeson άφησε την μπάντα για λίγο, έχοντας ηχογραφήσει μόλις δύο τραγούδια. Το υπόλοιπο της ηχογράφησης κάλυψε ο κιθαρίστας των Strawberry Alarm Clock , Ed King, παίζοντας ότι ο Wilkeson είχε συνθέσει. Τον τελευταίο έπεισε να ξαναγυρίσει στην μπάντα, o Ronnie, μιας που υπήρχε και στη φωτογραφία του εξωφύλλου. Ο Ed King γύρισε στην κιθάρα και οι Lynyrd παίζανε στα live, πλέον, με 3 κιθάρες, αναπαράγοντας τέλεια τα τεκταινόμενα της ηχογράφησης. Μέσα από εκείνο το άλμπουμ, μας δόθηκε ο ύμνος “Free Bird”, φτάνοντας ως το #19 του Top 100.
Η ύπαρξη τους ως support σε αμερικάνικη περιοδεία των The Who (1973) γιγάντωσε τη φήμη τους και πολλαπλασίασε τους ακόλουθους της μουσικής τους, πράγμα που ενισχύθηκε με την κυκλοφορία του καταπληκτικού “Second Helping” (1974), που περιείχε το θρυλικό “Sweet Home Alabama”, τραγούδι που σκαρφάλωσε στο νούμερο 8 (στη χώρα μας η πόλη έχει αντικατασταθεί με την Καλαμπάκα, την Καλαμάτα και την Αλαμάνα)! Το τραγούδι ήταν η απάντηση στα “Alabama” και “Southern Man” του Neil Young (I heard mister Young sing about her....A Southern man don't need him around anyhow) με τον οποίο ο Van Zant είχε πολύ καλές σχέσεις, τόσο που ο Young έγραψε ένα τραγούδι για το φίλο του (“Powderfinger”), το οποίο δυστυχώς δεν ηχογραφήθηκε ποτέ από τους Lynyrd. Το άλμπουμ έφτασε στο νούμερο 12 των charts, έγινε πολλαπλά πλατινένιο και τους έφερε στα πρώτα φεστιβάλ σε θέση headliners.
Στις αρχές του 1975, ο Burns αποχωρεί και τη θέση του παίρνει ο Artimus Pyle και λίγους μήνες μετά το γκρουπ ηχογραφεί το εκπληκτικό “Nuthin' Fancy”, το οποίο δεν πήγε όσο καλά όσο ο προκάτοχός του (αν και είχε δύο ύμνους, τα “Saturday Night Special” και “On The Hunt”) και έτσι, κοινή συναινέσει, οι δρόμοι των Skynyrd και του Kooper χώρισαν.
Στα μέσα της περιοδείας που ακολούθησε, επικαλούμενος υπερκόπωση, ο Ed King ανακοινώνει την αδυναμία του να συνεχίσει με το γκρουπ. Το 1976 και με την προσθήκη των βοηθητικών τραγουδιστριών The Honkettes (Leslie Hawkins, Cassie Gaines, JoJo Billingsley), οι Lynyrd κυκλοφορούν το “Gimme back my bullets”. Το νέο άλμπουμ περιείχε σημαντικά τραγούδια όπως το ομώνυμο (ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ), “Double trouble” και την όμορφη απόδοση του “Ι Got The Same Old Blues” του JJ Cale, αλλά δεν είχε την ανταπόκριση των προηγουμένων κυκλοφοριών και παρέμεινε το μοναδικό, από τα προ-δυστυχήματος, άλμπουμ που δεν έγινε πλατινένιο. Οι Van Zant και Collins απέδιδαν αυτή την “αποτυχία” στην έλλειψη της κιθαριστικής τριάδας και ξεκίνησαν ακροάσεις για την εύρεση τρίτου κιθαρίστα. Η τραγουδίστρια Cassie Gaines πρότεινε τον αδερφό της, Steve, τον οποίον κάλεσαν σε live δοκιμή στο Κάνσας και αφού άρεσε σε όλους, έγινε τελικά το τρίτος κιθαρίστας του συγκροτήματος. Με τον Gaines ως τρίτο πλέον, ηχογράφησαν ζωντανά το διπλό “One More From the Road” στο Fox Theatre της Ατλάντα.
Οι Collins και Rossington είχαν οδικά ατυχήματα που πήγαν πίσω τον προγραμματισμό του γκρουπ για ηχογράφηση του νέου άλμπουμ “Street Survivors”, που πήρε τον τίτλο του από εκείνη την εμπειρία, η οποία επίσης γέννησε και την επιτυχία “That Smell”. Ο νέος δίσκος ήταν η ευκαιρία να λάμψει το άστρο του Gaines, τον οποίο εκθείαζε ο Ronnie, λέγοντας ότι κάποια μέρα όλοι οι υπόλοιποι θα βρίσκονταν στη σκιά του. Το νέο μέλος βοηθάει στα φωνητικά στο “You got that right”, έχοντας και κομμάτι στη σύνθεση του, έχει όμορφα κιθαριστικά μέρη στο ”Ι Know a Little” το οποίο είχε γράψει πριν μπει στο γκρουπ και για πρώτη φορά άλλος, εκτός του Ronnie, τραγουδάει τα πρώτα φωνητικά στο “Ain't No Good Life”.
Τρεις ημέρες μετά την κυκλοφορία του “Street Survivors” και αφού είχαν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο τους για τον επόμενο συναυλιακό τους σταθμό, το αεροσκάφος έμεινε από καύσιμα κοντά στον προορισμό του και παρόλο που οι πιλότοι προσπάθησαν να κάνουν προσγείωση εκτάκτου ανάγκης σε μικρότερο αεροδιάδρομο, έπεσαν σε ένα δάσος της πολιτείας του Μισισιπή. Από τη σύγκρουση οι πιλότοι, μαζί με τους Ronnie Van Zant, Cassie Gaines, Steve Gaines έχασαν τη ζωή τους, με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και το προσωπικό του αεροσκάφους να τραυματίζονται σοβαρά. Η κατάρα που περίπου 20 χρόνια πριν είχε χτυπήσει μια από τις καλύτερες ομάδες της Manchester United, στέρησε τη ραχοκοκαλιά από μία μπάντα που τότε βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας της.
Όπως γίνεται συνήθως μετά το θάνατο καλλιτεχνών, το κύκνειο άσμα των τότε Lynyrd Skynyrd, “Street Survivors”, έγινε το δεύτερο πλατινένιο άλμπουμ τους και σκαρφάλωσε στο νούμερο 5. Το αυθεντικό εξώφυλλο του δίσκου είχε ως background, πίσω από τα μέλη της μπάντας φλόγες, και ως ένδειξη σεβασμού η εταιρία το άλλαξε σε απλό μαύρο φόντο.
Για δέκα χρόνια μετά τη αναγκαστική διάλυση του group, τα μέλη τους προσπάθησαν να κάνουν μουσική κάτω από άλλο όνομα. Οι Collins, Rossington, Wilkeson και Powel δημιούργησαν την The Rossington-Collins Band και κυκλοφόρησαν δύο δίσκους, των οποίων το ντεμπούτο “Anytime, Anyplace, Anywhere” (1980) έγινε χρυσό. Ο Pyle έφτιαξε την The Artimus Pyle Band, περιστασιακά συνεργαζόμενος με τις The Honkettes, και τους Billingsley και Hawkins. Μετά από το θάνατο της γυναίκας του ο Collins βρήκε καταφύγιο στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, που ως αποτέλεσμα έφερε μία σφοδρή αυτοκινητιστική σύγκρουση (1986), κατά την οποία πέθανε η τότε φιλενάδα του και ο ίδιος έμεινε παράλυτος.
Το 1987 τα εναπομείναντα μέλη των Lynyrd Skynyrd, Gary Rossington, Billy Powell, Leon Wilkeson και Artimus Pyle, παρέα με τον Ed King, έκαναν ένα reunion tour με τον αδερφό του Ronnie, Johnny Van Zant στα φωνητικά. Ο Collins σε κάθε live έβγαινε με το καροτσάκι στη σκηνή πριν το “That Smell” και ανέλυε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί πια να παίξει. Το 1989 αρρώστησε βαριά με πνευμονία που οδήγησε στο θάνατο του στις 23 Ιανουαρίου του 1990.
Αν και η επανένωση ήταν μόνο περιστασιακή και αποσκοπούσε μόνο σε περιοδεία και την κυκλοφορία του live album “Southern by the Grace of God”, η νέα σύνθεση της μπάντας αποφάσισε να συνεχίσει κανονικά. Αυτό όμως, δεν άρεσε διόλου στις χήρες Gaines και Van Zant, οι οποίες μήνυσαν τα μέλη της μπάντας, που μετά το δυστύχημα είχαν συμφωνήσει να μην εκμεταλλευτούν οικονομικά το όνομα Lynyrd Skynyrd. Τελικά, έγινε διακανονισμός που έδινε το 30% των συναυλιακών εσόδων στις χήρες και ανάγκαζε οποιονδήποτε περιοδεύει με το όνομα Skynyrd, να έχει στη σύνθεση του τουλάχιστον δύο μέλη, από εκείνους που υπηρέτησαν την μπάντα πριν το αεροπορικό δυστύχημα.
Μετά από αυτό η μπάντα, είχε πολλές αλλαγές στη σύνθεση της και κυκλοφόρησε άλλα 7 στούντιο άλμπουμ (1991- "Lynyrd Skynyrd 1991", 1993- "The Last Rebel", 1994- "Endangered Species", 1997- "Twenty", 1999- "Edge of Forever", 2003- "Vicious Cycle", 2009- "God & Guns").
Το 2004 το περιοδικό Rolling Stone τους περιέλαβε στη λίστα με τους 100 μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και ένα χρόνο μετά το 2005, παρέα με τους Black Sabbath, Blondie, Miles Davis και Sex Pistols εισήχθησαν στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η τωρινή σύνθεση των Lynyrd Skynyrd, περιλαμβάνει τους Johnny Van Ζant στα φωνητικά, τους Gary Rossington, Rickey Medlocke και Mark Matejka (ex-Hot Apple Pie) στις κιθάρες, Michael Cartellone (ex Damn Yankees, ex Accept) στα τύμπανα, Johnny Colt (ex The Black Crowes) στο μπάσο και Peter Keys (P Funk) στα πλήκτρα. Στις 2 Μαΐου του τρέχοντος έτους, οι Lynyrd Skynyrd ανακοίνωσαν την κυκλοφορία της 13ης δουλειάς τους με τίτλο, “Last of a Dying Breed” με πιθανή ημερομηνία τη 12η Αυγούστου.
Tο αθηναϊκό κοινό, αφού ψηφίσει για νέα Βουλή, στις 18 Ιουνίου θα απολαύσει τους Lynyrd Skynyrd, στο Γήπεδο Baseball, στο παλαιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό, όπου θα παίξουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα παλιές και νέες επιτυχίες τους!
Θα είμαι εκεί παρέα με πολλούς από εσάς και μπόλικο ζύθο, πιθανολογώ!
Written by Δημήτρης Μαρσέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου